Ontwrichte kinderen in het onderwijs

Willem de Jong

Auteur, voorlichter en trainer bij Gedrag.nu

Geplaatst op 1 juni 2015

>> Vluchtelingenkinderen direct bestellen.

Een verborgen epidemie

Inleiding

Op elke school komen we ze tegen: kinderen die niet lekker in hun vel zitten en dat laten merken via hun (on)opvallende gedrag. Gedrag als communicatiemiddel om te ventileren:

verdriet;
onmacht;
frustratie;
ontreddering;
wanhoop;
angst;
boosheid.

In de hectiek van hun dagelijks werk is het voor veel leraren moeilijk om de boodschap achter het gedrag van deze leerlingen te herkennen of te begrijpen. Dat dit wel noodzakelijk is, staat buiten kijf. Hoe kunnen leerlingen immers toekomen aan leren, wanneer hun hoofd niet ‘vrij’ is? Leren, studeren, nieuwe stof tot je nemen en experimenteren lukt pas, wanneer het ‘zorgenniveau’ dat leerlingen ervaren acceptabel is.

Het is daarom van belang dat leraren inzicht krijgen in het feit dat gedrag een bedoeling en een betekenis heeft, of het nu provocerend, agressief gedrag of stil en teruggetrokken gedrag is. Inzicht en begrip zorgen ervoor dat de leraar zich niet laat (af)leiden door het gedrag, maar op zoek gaat naar de betekenis erachter.

Hechtingsproblemen en trauma

Een groep leerlingen die onbegrijpelijk en vaak ook ontwrichtend gedrag laat zien, is die van kinderen met hechtingsproblemen en getraumatiseerde kinderen. Dit is qua omvang een niet te verwaarlozen groep.

Professionals rapporteren dat 3 procent van de kinderen en jongeren in Nederland met kindermishandeling te maken heeft. Een zelfrapportage-onderzoek door tno (Kuiper, 2010) komt tot een veelvoud van dit cijfer. Naast kindermishandeling spelen echter ook onder meer deze gevolgen een rol:

echtscheiding;
adoptie;
overlijden van ouders;
opvoedproblemen;
partnergeweld;
psychische problematiek van ouders;
andere traumatische gebeurtenissen.

Uit onderzoek komt naar voren dat ongeveer 1 procent van de bevolking een hechtingsstoornis heeft. In deel 1 wordt ingegaan op het epidemische karakter van vroegkinderlijk trauma.

Recent onderzoek toont aan, dat er tal van biologische verklaringen zijn voor datgene wat lang in psychologische en gedragstermen is besproken. Er is nu wetenschappelijk bewijs voor het feit dat de opbouw en het functioneren van de hersenen beïnvloed worden door ernstige verwaarlozing of mishandeling in de vroege kindertijd.

De gevolgen ervan zijn op school merkbaar in de vorm van leer- en gedragsproblemen en gebrekkige relationele en communicatieve vaardigheden. Het risico van een verkeerde interpretatie van het gedrag van deze kinderen is groot. Wanneer leraren met kennis van zaken met deze leerlingen weten om te gaan, kunnen ze een bijdrage leveren aan het herstel van het vertrouwen in volwassenen, dat deze kinderen vaak niet meer hebben.

Verwaarloosde, getraumatiseerde leerlingen, hun ouders én hun leraren hebben recht op onderwijs, waarin de nieuwste inzichten en methodieken met betrekking tot trauma en hechting worden gebruikt. Dan verandert het werken met deze leerlingen van eindeloos en uitzichtloos gemopper en geploeter in begripvol en perspectiefrijk omgaan met het uitdagende gedrag dat hen kenmerkt.

In dit boek schenken we aandacht aan de gevolgen van trauma en hechtingsproblemen voor het onderwijs. We willen echter ook handvatten aanreiken, zodat de leraar een spil kan worden in het herstelproces van beschadigde leerlingen. We beschrijven achtereenvolgens:

wat trauma is;
hoe vaak het voorkomt;
waardoor trauma veroorzaakt kan worden;
hoe ermee om te gaan in het onderwijs.

Deel 2

Trauma-triggers

Kinderliteratuur
Marinus van den Berg: De ballonreis. Als opa ziek wordt en sterft.
Rob Schoonen: Het nieuwe speelhuis.
Riet Fiddelaers-Jaspers: Doodgaan is geen feest.

Vluchtelingen, asielzoekers

Bij vluchtelingenkinderen en jonge asielzoekers is bijna per definitie sprake van trauma. In soms korte tijd hebben ze een serie belastende ervaringen opgedaan.

Ze zijn vaak getuige geweest van gewelddadigheden.
Hebben gezins- en/of familieleden verloren.
Zijn het contact met familieleden kwijtgeraakt.
Hebben een vlucht meegemaakt.

De ouders, op wie jonge kinderen moeten kunnen steunen, zijn in dergelijke situaties gestrest en ontredderd en kunnen vaak geen steunpilaar zijn voor hun kinderen. Wanneer een gezin vervolgens op een veilige plaats is aangekomen, is er het risico van een volgende serie van belastende ervaringen.

Het gezin moet zich aanpassen aan een andere cultuur, in een onbekende gemeenschap. Kinderen moeten wennen aan een voor hen onbekende schoolcultuur. Dit geldt zeker voor kinderen uit een situatie waar sprake was van gebrekkige scholing. Daarnaast spelen nog problemen met:

de taal;
armoede;
etniciteit;
risico’s op het gebied van discriminatie en pesten.

"Het zou bijna verwonderlijk zijn wanneer er bij deze kinderen geen ernstige stress optrad".
In andere culturen wordt anders aangekeken tegen de geestelijke gezondheidszorg dan in de westerse landen. Uit angst voor een stigma wordt in veel gevallen contact met een psycholoog of psychiater afgewezen. Verder blijkt dat de effectiviteit van een traumabehandeling gehinderd kan worden door een gebrekkige beheersing van de taal.

Namo, 12 jaar, groep 7
Namo is de oudste zoon uit een vluchtelingengezin met biologische ouders en een zusje van tien jaar. Ze zijn vier jaar geleden gevlucht uit Iraaks-Koerdistan. Na een mislukte poging slaagde het gezin erin het oorlogsgebied waar het woonde te ontvluchten.

De vlucht duurde zes weken, aanvankelijk in een vrachtauto, later te voet door de bergen. Het was meestal ’s nachts lopen en overdag verstoppen en rusten. Tijdens de vluchtreis is sprake geweest van slaap- en voedselgebrek, geweld en de voortdurende spanning ontdekt te worden.

Na omzwervingen is het gezin uiteindelijk in Nederland opgevangen.
Namo’s gedrag op school was vanaf dag één opvallend. Hij had moeite met zijn concentratie en liet adhd-achtig gedrag zien (impulsief, soms acting-outgedrag).

Naarmate hij de Nederlandse taal beter machtig werd, nam zijn onstuimige en ongeconcentreerde gedrag af. Ouders en leraren haalden opgelucht adem en meenden dat de ergste startproblemen achter de rug waren.

Het laatste jaar laat Namo echter somber, ongemotiveerd, afwezig gedrag zien. Hij lijkt nergens voor te porren of enthousiast te krijgen. Zijn lichaamshouding en gezicht lijken soms op die van een oude man.

De leraar gaat uit van een slimme jongen met motivatieproblematiek. Hij noemt hem lui. Uit onderzoek van een kinderpsychiater blijkt dat Namo kampt met aanpassingsproblemen en dat er sprake is van depressieve gevoelens. Verder zijn er aanwijzingen voor posttraumaproblematiek; dit moet nog nader onderzocht worden.

Het onderwijsteam van de school vraagt om ondersteuning, omdat er al eerder leerlingen met hetzelfde soort klachten op school waren. Het team krijgt psycho-educatie over de thema’s angst en depressie en meer specifiek over de signalen van posttrauma en hoe daarop te reageren.

Reactie van een leraar: ‘Wat mij bij is gebleven, is dat begrip het halve werk is. Snappen waarom leerlingen zich zo gedragen.’

Pharos, het landelijke kennis- en adviescentrum voor een hoge kwaliteit, effectiviteit en toegankelijkheid van gezondheidszorg voor onder anderen migranten en vluchtelingen, heeft voor asielzoekerskinderen en andere nieuwkomers verschillende lessenseries ontwikkeld die als doel hebben om deze leerlingen sociaal-emotionele steun te bieden.

Deze methoden worden vaak klassikaal in het eerste opvangonderwijs gebruikt, niet alleen in Nederland, maar ook op scholen in een aantal steden in Groot-Brittannië, Italië en Duitsland.
Een voorbeeld van een goed bruikbare, gratis publicatie voor het voortgezet onderwijs wordt in het kader hierna geïntroduceerd:

Welkom op school

‘Nieuwkomers in het voortgezet onderwijs kwamen tot begin jaren negentig meestal uit Marokko, Suriname en Turkije. Nu zijn de meeste nieuwkomers vluchtelingen en asielzoekers.

De reden van hun komst naar Nederland is een andere dan die van de traditionele arbeidsmigranten. Gedwongen door de dreiging van geweld verlieten zij hun huis en hun land.

Terwijl de traditionele arbeidsmigranten zich met name in de steden hebben gevestigd, zijn vluchtelingen overal in het land gehuisvest. Daardoor krijgen scholen in gebieden met van oudsher nauwelijks allochtonen voor het eerst met grotere aantallen buitenlandse leerlingen te maken.

Vaak zijn de kinderen afkomstig uit door burgeroorlogen geteisterde landen zoals Somalië en Afghanistan. Soms gaat het om kinderen die behoren tot vervolgde minderheidsgroepen, zoals Koerden uit Turkije en Irak en christenen uit het Midden-Oosten, of betreft het politiek vervolgden uit Iran en Zaïre.

De komst van vluchtelingenleerlingen in de klas heeft geleid tot veel vragen van docenten over hun begeleiding. Docenten van internationale schakelklassen waren eraan gewend dat de sociaal-emotionele begeleiding van de traditionele nieuwkomers een arbeidsintensieve en soms belastende extra taak was.

Soms konden ze een beroep doen op, of samenwerken met, categoriale hulp- of ondersteuningsorganisaties. De komst van grote aantallen vluchtelingenleerlingen verzwaart hun taak. Het blijken soms kinderen met oorlogservaringen.

De slechte sociale en maatschappelijke positie van de meesten van hen beïnvloedt veel aspecten van het schoolse bestaan.

Vluchtelingenleerlingen doen, zoals andere kinderen die in moeilijke omstandigheden leven, vaak een extra beroep op hun docenten.

Docenten willen deze leerlingen steun bieden en adequaat reageren op hun problemen, maar vragen zich af hoe zij dat het beste kunnen doen.

'Welkom op school' is een methode waarmee een school extra ondersteuning kan bieden aan nieuwkomers in de klas. Het is een serie van 21 lessen voor nieuwkomers in het voortgezet onderwijs. Docenten en andere begeleiders die de functie van mentor in de opvangklassen vervullen, kunnen dit boek gebruiken.
Bron: Pharos, Tuk & De la Rive Box, 200

In Nederland wordt in het schooljaar 2013-2014 de methode geactualiseerd, uitgebreid en ook geschikt gemaakt voor nieuwe groepen leerlingen, zoals de jongeren uit Midden- en Oost-Europa.

Het lesgeven aan deze groep kinderen behoort tot één van de zwaarste klussen in het Nederlandse onderwijs en is in complexiteit en zwaarte vergelijkbaar met het speciaal onderwijs. Helaas wordt deze visie niet gedeeld door de beleidsmakers in het onderwijs. Althans, dat is niet terug te zien in de zorg voor de leerlingen en het onderwijzend personeel en de financiering van deze sector.

"Vluchtelingen- en asielzoekersleerlingen verdienen qua aandacht en uitrusting een speciaal-onderwijs-behandeling", dat wil zeggen:

kleinere klassen;
specifieke leer middelen;
meer specialistische begeleiding.

Daarnaast moet er meer zorg zijn voor het onderwijzend personeel. Leraren die met deze groep leerlingen werken, hebben te maken met een continue in- en uitstroom. Er is geen sprake van stabiele leerlinggroepen, die de broodnodige structuur en veiligheid aan de leerlingen bieden. Het hele scala aan traumareacties is op bijna alle leerlingen van toepassing. Voor deze leerlingen geldt in feite: ‘geen passend onderwijs’.

In: ‘Nou… Dag maar weer. Afscheid nemen van asielzoekerskinderen in de klas’ (Baan, 2005) merken leraren op, dat leerlingen vaak uiterlijk niet laten merken wat hen dwarszit, getuige het volgende citaat:

"Het lijkt heel flexibel hoe kinderen zich aanpassen. Ik denk dat kinderen een heel grote veerkracht hebben. Terwijl aan de andere kant, als je weet dat bijna alle kinderen ’s nachts niet zindelijk zijn, dan weet je dat er een heleboel mis is. En er zijn ook veel grote kinderen die overdag niet zindelijk zijn. Daar zit veel meer achter. De buitenkant is wel heel prachtig. Maar veel kinderen hebben nachtmerries. Dan zit er dus toch een heleboel dat je overdag niet ziet. Dat ze wegstoppen. ’s Nachts gaat het deksel dan iets open".

Het is schrijnend om te zien hoe door politieke maatregelen, onbegrijpelijk beleid en bureaucratie reeds beschadigde kinderen opnieuw trauma oplopen.

Ronduit beschamend is het beleid op de zogenaamde gezinslocaties (glo’s). Daar worden gezinnen met kinderen opgevangen nadat de asielaanvraag is afgewezen. Van overheidswege wordt gesproken van een ‘sober’ regime in deze centra, maar in feite kan gesteld worden dat op deze locaties elke vorm van een normaal gezinsleven onmogelijk wordt gemaakt. In een quickscan, uitgevoerd door Unicef en Defence for Children (2011), worden de gezinslocaties in Katwijk en Gilze Rijen gekwalificeerd als ongeschikt voor kinderen!

De verhuizing naar een gezinslocatie vanuit een azc valt kinderen heel erg zwaar. Kinderen verhuizen gemiddeld al één keer per jaar tijdens de verschillende stappen in de asielprocedure. Uit onderzoek blijkt dat de vele verhuizingen kinderen ernstig schaden in hun cognitieve en sociaal-emotionele ontwikkeling.

Op de gezinslocaties heerst een strenger en soberder regime dan in asielzoekerscentra. Het gezin moet binnen de gemeentegrenzen blijven en de ouders moeten zich zes dagen in de week melden. Veel kinderen en ouders kampen met psychische problemen en kunnen zich onvoldoende ontspannen. Behandelingen worden niet of slecht overgedragen. Er is nauwelijks opvoedingsondersteuning.

Kinderen voelen zich enerzijds onveilig omdat zij niet altijd bij hun ouders achter dezelfde voordeur slapen en er is anderzijds gebrek aan privacy voor zowel jongeren als hun ouders. Het leefgeld is onvoldoende om aan de minimum bestaansvoorwaarden voor een gezin met kinderen te kunnen voldoen. (Defence for Children, 2013)

Naast de groep vluchtelingen- en asielzoekerskinderen heeft het onderwijs ook te maken met de instroom van kinderen van arbeidsmigranten. Ook bij deze kinderen is er een verhoogd risico op:

aanpassingsproblematiek;
emotionele problematiek;
psychische problematiek;
gedragsproblematiek.

Migratie, ontworteling, verlies van familie en vriendjes, de vreemde taal en de andere cultuur trekken een zware wissel op deze kinderen.

Literatuur

Pharos: FC De Wereld. Vluchtelingenkinderen in het basisonderwijs.
Pharos: Welkom op school. Mentormethode voor nieuwkomers in het voortgezet onderwijs.
Pharos: Nou… Dag maar weer. Afscheid nemen van asielzoekerskinderen in de klas.
Unicef: Ontheemd. De verhuizingen van asielzoekerskinderen in Nederland.

Tot slot

Het werken met leerlingen met trauma- en hechtingsproblematiek is een forse opgave. Lang niet alle leidinggevenden, directies en bestuurders zijn daarvan doordrongen. De publicaties van Perry (2004, 2009) en Felitti e.a. (1998) over de werking van de hersenen in stresssituaties en de negatieve gevolgen van vroegkinderlijk trauma op langere termijn, verdienen dan ook een brede verspreiding op het niveau van management.

Informatie, scholing en training over dit thema is noodzakelijk om een herhaling van zetten, via de intergenerationele overdracht, te voorkomen. Traumasensitieve scholen zijn voor deze leerlingen letterlijk van levensbelang. Daar leren ze dat de school en de leraren veilig zijn, dat er ruimte is om jezelf te zijn en te experimenteren.

Met de wetenschap dat neurale paden ervaringsafhankelijk zijn, heeft het onderwijs een grote kans om een positieve bijdrage te leveren aan het herstel van beschadigde leerlingen.

Bestellen

N.a.v. Annelies de Jong en Willem de Jong 'Ontwrichte kinderen in het onderwijs een verborgen epidemie', 182 blz. € 12,50, Formaat: 13,5 x 21 cm, ISBN 9789491806735.

Heb je vragen over dit thema? Stel ze in de onderwijs community binnen de Wij-leren.nl Academie!