Kennisplatform
Schrijf nu in voor boeiende gratis webinars en leermodules!

Ideale ouders

Peter de Vries
Expert ouderbetrokkenheid bij PeterdeVries.nu   

de Vries, P. (2025). Ideale ouders.
Geraadpleegd op 18-02-2025,
van https://wij-leren.nl/ideale-ouders-eigenschappen-advies.php
Geplaatst op 19 november 2024
Ideale ouders eigenschappen

Aan het begin van een studiedag ouderbetrokkenheid vraag ik leerkrachten altijd om eens eigenschappen op te schrijven waar een – in hun ogen – ideale ouder over beschikt. Ik vraag altijd minstens twee keer dat het om de ideale ouder voor het kind gaat, bewust niet de ideale ouder voor de leerkracht. Natuurlijk komt regelmatig de opmerking voorbij dat de ideale ouder niet bestaat, en dat is ook zo. Maar deze vraag legt iets moois bloot: namelijk wat verwachten leerkrachten eigenlijk van ouders?

Voor wie ideaal?

Al vraag ik om de ideale ouder voor het kind, ongeveer de helft van de reacties zijn toch uit te leggen als de ideale ouder voor de leerkracht zelf. Wat letterlijke voorbeelden: “De ouder die realistisch naar zijn kind kijkt”, “De ouder die positief kritisch is, tot op zekere hoogte”, “De ouder die thuis positief over de school praat”, “De ouder die ons regelmatig een compliment geeft.” Of: “De ouder die altijd achter de school staat.” Natuurlijk, dat kan indirect zeker in het belang van het kind zijn, maar staat het kind wel voorop bij dergelijke opmerkingen? Er komen ook altijd zinnen langs over de ideale ouder voor het kind: ”De ouder die zijn kind ruimte biedt”, “De ouder die zijn kind onvoorwaardelijk liefheeft” of “De ouder die voor zijn kind opkomt.”

Ik ben niet de ideale ouder

In de loop van de jaren heb ik honderden beelden over ideale ouders voorbij zien komen.

En inmiddels heb ik geleerd: ik ben zeker niet de ideale ouder voor de leerkracht.

Of ik realistisch naar mijn kind kijk? Als ik in een acceptatieproces zit omdat er volgens de school iets met mijn kind is en ik vooral nog ontken, dan kan ik inderdaad niet realistisch overkomen. Ik ben het wel, want door te ontkennen ben ik heel realistisch op onderzoek uit of de school wel gelijk heeft. Of wanneer mijn realisme wordt ingegeven door mijn eigen schoolverleden: ik ken mezelf en dus ook mijn kind dat op mij lijkt. Dat ‘realisme’ is dan toch ook realistisch? En wat ik als vader het moeilijkst vind, is dat ik achter de school moet staan terwijl ik vind dat een leerkracht fout zat. Ook weer niet zo fout dat je meteen contact met de school moet opnemen, maar een leerkracht zat fout bijvoorbeeld vanwege een domme opmerking naar mijn kind. Toch was die opmerking weer niet zo dom dat ik ga verifiëren, want ik wil mijn kind niet het gevoel geven dat ik hem niet op zijn woord kan geloven en hem altijd controleer of hij wel de juiste dingen vertelt. Zo ben ik zelf nooit de ideale ouder.

Hondenbaan

Natuurlijk snap ik dat het superfijn is dat ouders een positieve houding hebben naar de school. Als leerkracht en locatiedirecteur werd ik daar ook blij van. En ik begrijp de behoefte aan positiviteit van ouders, want het is fijn dat je gesteund wordt in een prachtig maar ook verantwoordelijk en pittig beroep.

Het is zeker niet prettig als je je constant moet verantwoorden naar ouders terwijl je zo je best doet.

Zoals een schoolleider onlangs tegen me zei naar aanleiding van constant kritische, haast achterdochtige vragen van ouders voorzien van adviezen die slechts individuele belangen van betreffende ouders zelf dienden: “Ik geloof dat ik de leukste hondenbaan van Nederland heb.”

De beste adviseurs

Waar het mij om gaat is dat we ons het zelf veel gemakkelijker maken als we negatief gedrag positiever leren duiden, het luchtiger maken.

Ideale ouders voor de leerkracht zijn dan: “Ouders die mij kritisch volgen.” (daardoor blijf ik scherp). “Ouders die mij ongevraagd advies geven.” (ik ben zelf in staat om daaruit te filteren wat belangrijk is). “Ouders die te hoge verwachtingen hebben van hun kind.” (misschien zijn mijn verwachtingen wel te laag, dan hebben we een inhoudelijk goede discussie).

En ja hoor, er zijn echt “vet irritante ouders” voor wie je het nooit goed doet, ouders die constant de grenzen van fatsoen overgaan. Overigens is dat gedrag niet voorbehouden aan alleen ouders, ik ken als vader ook “vet irritante leerkrachten” en directeuren die over de schreef gingen naar mij als trainer en adviseur. Er bestaan nu eenmaal ingewikkelde mensen. Waarbij het verschil is dat je van een leerkracht en schoolleider (en van mij als adviseur) professioneel gedrag mag verwachten en bij ouders soms de stoppen doorslaan omdat het hun kind is, het kostbaarste waarvoor ze mogen zorgen, hun eigen vlees en bloed.
Ik heb mezelf altijd voorgehouden: ouders zijn mijn beste adviseurs. Of ze hebben een punt, of ze leren me nog beter grenzen te stellen.

Heb je vragen over dit thema? Stel ze in de onderwijs community binnen de Wij-leren.nl Academie!

Dossiers

Uw onderwijskundige kennis blijft op peil door 3500+ artikelen.